Uni.t - No more/Line
유니티 - 넘어
Kuanlin x Seonho
#LinHo
เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะที่ต้องรู้สึกแบบนี้?
คำถามที่ถูกตั้งขึ้นภายในจิตใจทุกครั้งที่เห็นความเป็นไปของชีวิตรักของชายหนุ่มร่างสูงกับแฟนของเขาผ่านกรอบหน้าจอสี่เหลี่ยมภายในมือ
'ยูซอนโฮ'เกลียดความสัมพันธ์ในตอนนี้ที่สุด ความสัมพันธ์ระหว่างตัวเขาและ'ไลความลิน'กับ'พัคจีฮุน'
ก๊อกๆ!
แต่ในขณะที่ร่างโปร่งของซอนโฮกำลังนั่งกำมือถือในมือแน่นจบแทบจะแหลกสลาย เสียงเคาะจากอีกฝั่งของบานประตูก็ดังขึ้นในช่วงเวลาคํ่าๆอย่างนี้ทุกวัน
ตัวเขาน่ะเริ่มจะเคยชินกับการเปิดประตูต้อนรับใครบางคนเสียแล้ว..ชายหนุ่มที่เขาพึ่งกล่าวถึงไป ไลควานลิน
"วันนี้ช้าจังเลยนะ ทำอะไรอยู่ล่ะ" เสียงทุ้มที่เอ่ยทักทายเป็นเชิงจับผิดดังขึ้นพร้อมกับร่างกายสูงของคนตรงหน้าในชุดเชิ้ตเหมือนคนทำงานทั่วไป ต่างตรงกระดุมสองเม็ดบนที่ถูกปลดออกเผยให้เห็นแผงอกแกร่ง ทำให้ร่างสูงดูมีเสน่ห์มากขึ้นในสายตาของยูซอนโฮ
"กำลังวุ่นๆอยู่น่ะครับ ต้องขอโทษด้วย.."
"ฉันไม่ถือสาหรอก เข้าไปข้างในเถอะ" ควานลินยักไหล่ด้วยท่าทีสบายๆก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในห้องราวกับเป็นเจ้าของเสียเอง
คนร่างโปร่งเลือกที่จะเดินตามหลังมาอย่างว่าง่ายจนเข้ามาภายในห้องนอนของเขาเอง
"วันนี้ฉันคงมีเวลาแค่ไม่ถึงชั่วโมง รีบใช้เวลาให้คุ้มค่าก็แล้วกัน" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอีกครั้งพร้อมกับร่างกายสูงที่ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนสีขาวสะอาดตาและเอนร่างกายพิงกับหัวเตียงด้วยท่าทีสบายอารมณ์
ยูซอนโฮยืนเม้มปากชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสาวเท้าเข้าใกล้ร่างกายของอีกฝ่ายราวกับต้องมนต์สะกด
สองมือเรียวค่อยๆจับไปยังเสื้อเชิ้ตของไลควานลินก่อนจะค่อยปลดเม็ดกระดุมอย่างเชื่องช้าจนอีกฝ่ายอดรนทนไม่ไหวเสียเอง
"ฉันเตือนแล้วนะว่าให้รีบๆทำ" มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือบางก่อนจะออกแรงบีบจนคนร่างโปร่งเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"โอ๊ย!" เขากำลังทำให้คุณควานลินไม่พอใจ..หรือเป็นเพราะอีกฝ่ายอาจจะอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วเลยมาลงที่คนร่างโปร่งแทนหรือเปล่า
มือหนาคลายแรงออกจากข้อมือเล็กและเปลี่ยนเป้าหมายไปยังไหลแคบแทน โดยการจับไหล่ของซอนโฮและออกแรงเหวี่ยงจนร่างกายโปร่งกระแทกลงกับเตียงอย่างแรงราวกับกระแทกกับพื้นแข็ง..เป็นอีกครั้งที่คนร่างโปร่งร้องออกมาเพราะความเจ็บที่ถูกร่างสูงมอบให้มา
มือหนาจัดการกระชากชุดนอนลายโปรดออกอย่างไม่ใยดีเผยให้เห็นร่างกายขาวที่มือรอยชํ้าเป็นจุดจางๆทั่วร่างก่อนที่มือหนาทั้งสองจะออกแรงบีบเค้นผิวนิ่มตามแรงกามอารมณ์
"อะ..เจ็บ คุณความลิ..อ๊า!" เสียงหวานที่เอ่ยออกมาอย่างติดขัดเมื่อถูกสัมผัสอันหยาบโลนจับต้องไปทั่วก่อนจะกรีดร้องขึ้นเมื่อเขี้ยวแหลมกัดเข้าที่แผ่นอกทับรอยชํ้าเดิมที่มันก็ล้วนเกิดจากชายหนุ่มตรงหน้าทั้งสิ้น
"นายเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว" เสียงทุ้มดังเล็ดลอดขึ้นในขณะที่เขี้ยวคมกำลังฝากฝังร่องรอยอยู่ทั่วแผ่นอกก่อนจะลามไปจนถึงหน้าท้องราบของยูซอนโฮ
"ผมเจ็บ.." ใครบ้างที่จะรู้ถึงรสนิยมของไลควานลิน คนที่ทุกคนต่างมองว่าเป็นชายหนุ่มในฝัน เป็นสุภาพบุรุษและเอาใจใส่ ความเป็นจริงมันตรงกันข้าม รุนแรงและดิบเถื่อน คงเป็นคำจำกัดความสำหรับผู้ชายคนนี้
ร่างสูงเริ่มจัดการกับอาภรณ์ของตนเองบ้างเริ่มจากเสื้อเชิ้ตที่ถูกปลดไปบางส่วนถูกถอดออกไปเผยให้เห็นร่างกายที่สมส่วนของเขาก่อนจะเลื่อนตํ่าลงไปยังเข็มขัดหนังเส้นหรูและกางเกงสแลคสีเข้ม
ถึงแม้มือหนาจะกำลังสาละวนกับการปลดเข็มขัดของตน แต่ริมฝีปากหนาก็ยังคงไล้วนที่ยอดอกของซอนโฮอยู่ไม่ขาดเรียกเสียงครางจากคนใต้ร่างได้เป็นอย่างดี
"คุณควานลิน..อึก!" ร่างกายของยูซอนโฮกำลังแอ่นรับสัมผัสที่แสนจาบจ้วงของชายหนุ่มผู้ไม่รู้จักพอพร้อมกับมือหนาที่กระชากกางเกงและชั้นในตัวจิ๋วของเขาออกเผยให้เห็นแก่นกายที่กำลังแข็งขืนตามกามอารมณ์ของเขา
"อ้าปาก" เสียงทุ้มเอ่ยสั่งอย่างแผ่วเบาที่ข้างหูพร้อมกับก้านนิ้วยาวของร่างสูงที่สอดเข้าไปในโพรงปากเล็ก
"อืม.." ลิ้นเล็กค่อยๆดูดดุนนิ้วของควานลินพร้อมกับอีกมือที่กำลังรูดรั้งแก่นกายของตนเอง
ยูซอนโฮน่ะชอบมือหนาของคุณควานลินมากเลยล่ะ
"ต่อจากนี้ของจริงแล้วนะ ซอนโฮอ่า" ก้านนิ้วยาวดึงออกจากโพรงปากอุ่นก่อนจะเลื่อนวนลงไปยังช่องทางสีสดจากคนร่างโปร่งใต้ร่างของตน
"ผมต้องการคุณ..อ๊า!" เสียงหวานเอ่ยเร่งเร้าร่างสูงพร้อมกับยกสะโพกขึ้นตามแกนนิ้วเย็นที่สอดเข้ามาภายในก่อนที่ยูซอนโฮจะหลุดครางออกมาสุดเสียงเมื่อร่างสูงสัมผัสไปยังจุดกระสันของเขาพร้อมกับย้ำสัมผัสจนแก่นกายสีหวานกระตุกเกร็งซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนปลดปล่อยนํ้ารักออกมาเปรอะเต็มผ้าปูสีสว่างและต้นขาของเขาเอง
"มีความสุขไปก่อนแบบนี้คงต้องโดนทำโทษสักหน่อยแล้ว.." สิ้นเสียงทุ้มต้องมนต์สะกดร่างกายอ้อนแอ้นก็ถูกพลิกกลับมานอนหงายอีกครั้งพร้อมกับร่างกายหนาที่ไม่รู้ว่าถอดกางเกงออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่โถมตัวแนบชิดกับซอนโฮ แต่ทั้งหมดกลับยิ่งทำให้ซอนโฮเผลอหวีดร้องออกมาเมื่อแก่นกายใหญ่ถูกสอดใส่เข้ามาภายในครั้งเดียว
ซอนโฮทั้งรู้สึกเจ็บและรู้สึกดีไปพร้อมๆกัน แต่ความเจ็บมันกลับมีมากกว่า ผ่านหยาดนํ้าตาที่รื้นขึ้นที่ตาทั้งสองข้าง
"อ่า..แน่นชิบ!" เสียงสบถดังเคล้าไปกับเสียงของเนื้อที่กระทบกันดังไปทั่วห้องยิ่งปลุกเร้ากามอารมณ์ของทั้งสองให้โหมกระหน่ำมากกว่าเดิมจนยูซอนโฮบิดเร้าจนแทบขาดใจ
"อ๊า!คุณควานลินครับ ระ..แรงอีก" เสียงหวานที่ขาดช่วงไปตามแรงกระทั้นจากร่างสูงครางออกมาอย่างเสียวซ่านก่อนจะสัมผัสไปยังแผ่นหลังแกร่งและจิกลงอย่างต้องการที่ระบาย
"สุดยอดจริงๆ อืม.." เสียงครางต่ำที่ดังไม่แพ้กับยูซอนโฮแสดงถึงความพึงพอใจในรสชาติของเซ็กในครั้งนี้
แต่ถึงแม้ทั้งสองจะสุขสมเพียงใด แต่เวลาที่มีจำกัดตามที่ร่างสูงเคยบอกไว้ ทำให้ไลควานลินกระแทกเอวสอบอย่างไม่มีหยุดพักจนเริ่มเห็นถึงปลายทางในครั้งหน้า
"อ่า.." เสียงครางต่ำที่ดังขึ้นอย่างสุขสมพร้อมกับความอุ่นภายในช่องทางของยูซอนโฮทำให้รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายเสร็จสมดังฝันไปแล้วต่างกับคนใต้ร่างที่ยังคงบิดเร้าไปมาด้วยความอึดอัด
แก่นกายขนาดใหญ่ของควานลินถูกถอนออกมาพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นที่ไหลย้อนออกมา
"นายจัดการตัวเองไปแล้วกัน ฉันจะรีบไปแต่งตัวไปรับจีฮุน" คำบอกกล่าวสั้นๆพร้อมกับร่างสูงที่เดินจากไปอย่างทุกครั้งทำให้ร่างเปลือยเปล่าบนเตียงกว้างต้องจัดการสิ่งที่คั่งค้างให้จบไปด้วยตนเอง
"อึก!มันก็เป็นเหมือนปกติ..แต่ทำไมถึง ฮึก!" ทั้งๆที่เรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นสิ่งคุ้นชินทุกครั้งที่ยูซอนโฮและไลควานลินเจอกันที่นี่ แต่ครั้งนี้ความรู้สึกหน่วงมันกลับทวีคูณมากกว่าอย่างไม่รู้สาเหตุ
แม้แต่ร่างกายก็ไม่สามารถครอบครองได้ ทุกสิ่งทุกอย่างของไลควานลิน..ไม่เคยเป็นของยูซอนโฮเลยแม้แต่น้อย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น